Σκέφτεται κανείς...

Καλός ή ανασφαλής; "Δεν είμαι σίγουρος πια που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Όταν εσύ άρχισες να αλλάζεις ρότα, εγώ δεν πάτησα πόδι. Έψαξα να βρω τους λόγους, να εξηγήσω τα ανεξήγητα, να σε δικαιολογήσω. Όταν εξαφανίστηκες και δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά μου, όταν το σήκωνες μόνο όταν χωρούσα στο πρόγραμμά σου, δεν αντέδρασα. Ένιωσα ταραχή, σκέφτηκα ότι παραλογίζομαι και το παρακάνω. "Τώρα το ξέρω. Θέλω να είμαι μαζί σου, αλλά χαλαρά" είπα και χαμογέλασα. Ακόμη και όταν με είχες μπροστά σου να σου ζητάω να δώσεις λύση κι εσύ "φτιαχνόσουν" με την επιρροή σου επάνω μου, δεν σου κράτησα κακία. Είναι καλοσύνη όμως αυτό; Ή ανασφάλεια μην χάσεις κάτι που θεωρείς μοναδικό;

Γιατί την προσπάθειά μου να κάνω τα πράγματα πιο εύκολα για εσένα τη θεωρείς δεδομένη; Περνά από το μυαλό μου η θεωρία των γραμματοσήμων που μου εξηγούσε μια φίλη. "Όσο την φτύνεις, τόσο κολλάει" μου είχε πει. Όμως εγώ δεν ήθελα να θίξω τον εγωισμό σου, να σε "δέσω" με παιχνίδια που πιάνουν σε όλους. Γιατί είναι κακό να μην θέλω να σε ταλαιπωρήσω; Που ήμουν πανταχού παρόν όποτε κι αν μου το ζητούσες; Πως μπορεί αυτό να είναι λόγος να φύγεις; "