Μοναξιά

Δέος μου προκαλούν τα λόγια. Τα όμορφα λόγια, τα έξυπνα λόγια, τα βαθιά λόγια. Πόση δύναμη έχουν. Πόσο βαθιά μπορούν να σ'αγγίξουν! Μα περισσότερο απ'όλα πόσο μπορούν να σε εκφράσουν... Μεγαλείο είναι να μπορείς να δώσεις χρώμα με τα λόγια στα πιο ενδόμυχα, στα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής σου με λέξεις. Λέξεις απλές καθημερινές κι απόκρυφες. Ανατριχιάζω.
Δώρο είναι όμως να μπορείς να νιώσεις τα συναισθήματα αυτά. Συναισθήματα που θα σε συνταράξουν, που θα αλλάξουν ολόκληρο το είναι σου. Τυχερός αυτός που τα ένιωσε. Και άτυχος συγχρόνως. Πώς να αντέξεις? Πώς να σταθείς στα πόδια σου όταν το στήθος σου φουσκώνει με ανείπωτα λόγια και πνιγμένους λυγμούς? Όταν γεμίζει με αγάπη και μίσος? Οργή και έρωτα? Θυμό κι ευχαρίστηση... Αξιοθαύμαστος ο άνθρωπος το το αντέχει. Και αξιοζήλευτος αυτός που τα εκφράζει.
Νιώθω μια γλυκιά πίκρα τώρα που γράφω. Ώρες, ώρες νιώθω σα να χάνω τον εαυτό μου. Τόσοι άνθρωποι τριγύρω και πόσοι σε καταλαβαίνουν? Είναι στιγμές όμως που δεν σε νοιάζει να σε καταλάβουν. Uέλεις απλά να σε κοιτάξουν και να σου κάνουν μια αγκαλιά. Κανένα φιλί, κανένα βλέμμα, τίποτα δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που σου δίνει η αγκαλιά. Η πιο βαθιά έκφραση συναισθήματος. Νιώθεις ασφαλής, νιώθεις οτι αγαπιέσαι.
Είναι το μόνο φάρμακο για τη μοναξιά που σε τρώει σαν το σαράκι. Λίγο λίγο, σιγά σιγά. Σε φθείρει και σε κουράζει.