Ηλιοβασίλεμα

Βράδυ 


Τὰ παιδάκια ποὺ παίζουν στ᾿ ἀνοιξιάτικο δείλι
μιὰ ἰαχὴ μακρυσμένη --

τ᾿ ἀεράκι ποὺ λόγια μὲ τῶν ρόδων τὰ χείλη
ψιθυρίζει καὶ μένει,


τ᾿ ἀνοιχτὰ παραθύρια ποὺ ἀνασαίνουν τὴν ὥρα,
ἡ ἀδειανὴ κάμαρά μου,
ἕνα τραῖνο ποὺ θά ῾ρχεται ἀπὸ μία ἄγνωστη χώρα,
τὰ χαμένα ὄνειρά μου,


οἱ καμπάνες ποὺ σβήνουν, καὶ τὸ βράδυ ποὺ πέφτει
ὁλοένα στὴν πόλη,
στῶν ἀνθρώπων τὴν ὄψη, στ᾿ οὐρανοῦ τὸν καθρέφτη,
στὴ ζωή μου τώρα ὅλη...


Κώστας Καρυωτάκης

Αχχ το ηλιοβασίλεμα! Τόσο όμορφο κι αγνό. Με τα πολλά του χρώματα και τους κυματισμούς. Βέβαια, το ηλιοβασίλεμα το απολαμβάνει κανείς περισσότερο με τον άνθρωπό του. Τότε και μόνο τότε μπορεί να είναι ολοκληρωμένο!