Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Τα τραπεζάκια


Τα τραπεζάκια είναι το πρώτο πράγμα που συναντά κάποιος όταν πηγαίνει να γραφτεί στο πανεπιστήμιο. Είναι αυτοί που θα σε καλοσωρίσουν στη σχολή. Είναι τόσο, μα τόσο καλοί κι εξυπηρετικοί. Είναι εκεί για κάθε τι που θα χρειαστείς, αν δεν μπορείς να γράψεις μόνος σου το όνομα σου ή δεν ξέρεις να διαβάζεις πχ.
Η κατάσταση έχει καταντήσει πλέον αηδιαστική. Δεν ξέρω πως ήταν τα προηγούμενα χρόνια ή στα χρόνια των γονιών μας. Γράφω γι αυτό που βιώνουμε όλοι εμείς οι φοιτητές καθημερινά.
Αν στην αρχή, τότε που πήγες να γραφτείς έκανες το λάθος να δώσεις τον αριθμό του κνητού σου στα γνωστά κομματόσκυλα, τοτε σκούρα τα πράγματα. Ασταμάτητα τηλέφωνα για μήνες με προσκλήσεις για καφέ, μπουζούκια, πάρτι νεολέας, συγκεντρώσεις. Ναι φαίνονται ωραία, αλλά καλύτερα να μην μπλέξεις. Καταντά ενοχλητικό.
Μερικοί ξέραμε τι μας περιμένει. Και τους αποφύγαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Είναι όμως αρκετό? Οι πρωτοετείς είναι εύκολα θύματα λένε. Πόσες και πόσες φορές δεν ήρθαν οι γνωστοί-άγνωστοι κατα τη διάρκεια του διαλείματος για να εκφωνίσουν λόγους αξίας, ανθρωπιάς, αντίστασης και μπλα μπλα μπλα? Το γνωστό παραμύθι. Αν τους ακούσεις για πάνω απο 2 φορές νομίζεις οτι έχουν αποστηθίσει το ίδιο φυλλάδιο. Το μαθαίνεις κι εσύ απ' έξω.
Για να μην μιλίσω από άποψη αισθητικής. Μπαίνεις στη σχολή και ο προθάλαμος είναι χρωματιστός. Μπλε, πράσινο και κόκκινο. Ένας τεράστιος χώρος γεμάτος αφίσες. 3 αφίσες σε 3 διαφορετικά χρώματα απλά σε δεκάδες κόπιες.
Και γιατί το κάνουν? Οι μεν μπλε και πράσινοι για τα κονδύλια που παίρνουν από τα αντίστοιχα κόμματα, την καλοπέραση και γιατί περνας πιο εύκολα τα μαθήματα, σημειώσεις κλπ (ναι καλα μας τα παν κι άλλοι). Οι δε κόκκινοι πιστέυουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ναι, αν πας σε συγκέντρωση της Παπαρίγα, αφήσεις μακρύ μαλλί και μούσι και παπαγαλίσεις ένα κείμενο αλλάζεις τον κόσμο. Και υπάρχουν και αυτοί που είναι παθιασμένοι με το κόμμα. Τωρα γιατί συμβαίνει αυτό θα σας γελάσω. Γιατί υπάρχουν αυτοί? Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι χειρότεροι.
Δεν συνιθίζω να έχω πάρε δώσε με τους χρωματιστούς. Όταν έχω όμως... Τις προάλλες ήρθε μια κακοντυμένη κνίτησα με κόκκινο κραγιόν να μιλήσει σε μένα και την παρέα μου, για το νέο νόμο πλαίσιο, την οικονομική κρίση και τις αλλαγές γενικότερα. Αφού ακούσαμε το παπαγαλισμένο λογύδριό της, πετάγομαι και της απαντώ "Ναι, χρειάζονται αλλαγές. Την αξίζουμε την οικονομική κρίση. Πρέπει να πιάσουμε πάτο για να πάμε παρακάτω. Και πρέπει να γίνουν κι άλλες περικοπές..." Όχι γιατί τα πιστεύω αλλά γιατί ήθελα να δω την αντίδρασή της. Η κοπέλα πραγματικά κοκκίνησε και δεν ήξερε τι να πει. Προσπάθησε να φέρει παραδείγματα αλλά εγώ συνέχισα στο ίδιο ύφος. Τελικά έφυγε.
Πραγματικά, πόσο κάλπικοι είναι όλοι τους?

2 σχόλια:

  1. Υποκλινομαι ! Δεν εχω να πω τιποτα αλλο !

    Και το εγραψες σημερα που τσακωθηκα με μια κνιτησα.Μου εφαγε το διαλειμμα αλλα αξιζε το χωσιμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ε αφου δεν παλευονται τα παλικαρια ρε... να μην σου τυχει ειναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή