Και μετα απο την αναφορα της συντακτριας για τα τα αβοηθητα παιδια και τα παιδια εκεινα που γινονται αντικειμενο εκμεταλλευσης θα ηθελα αν μου επιτρεπετε να κανω λογο λιγο για την δικη μας σταση στην ζωη σε σχεση με αυτα.
Καθομαι "φανερα κουρασμενος" απο το σημερινο μαθημα και το απογευματινο εργαστηριο πανω απο τον υπολογιστη με ενα ποτηρι γαλα και μπισκοτα για συντροφια μου.Η ειρωνια ειναι οτι οταν ημουν στην σχολη σκεφτομουν ποσο χαλια ειναι να εισαι φοιτητης και η δυσκολια των μαθηματων να σε αναγκαζει να σηκωνεσαι καθε πρωι και να στριμωχνεσαι σε τρενο και λεωφορειο.
Χρησιμοποιω απλα ενα παραδειγμα απο την δικη μου καθημερινοτητα για να συγκρινω την "δικαιολογημενη" κουραση μου με την εξαντληση των παιδιων εκεινων.
Και ρωταω...Ποσο απαιτητικοι και αχαριστοι γινομαστε καθε μερα? Εχουμε σκεφτει ποτε πως θα ηταν αν ημασταν εμεις στην θεση τους?
Εχω την εντυπωση (και θα μιλησω πλεον σε α ενικο) οτι εχω απαιτησεις απο τους αλλους σαν να γεννηθηκα καλυτερος η σαν να ειμαι τελοσπαντων καλυτερος χωρις να χρειαζεται να προσπαθω σε κατι.Οταν λεω καλυτερος αναφερομαι πνευματικα, πιο εξυπνος,με πιο δυναμικα χαρακτηριστικα!
Δεν νομιζω οτι χρειαζεται εξηγηση ομως οτι δεν γεννηθηκα ουτε καλυτερος ουτε πιο εξυπνος.Για ποιο λογο δηλαδη να ειναι "εμφυτο" σε μενα να θελω ολα να γινονται οπως θελω εγω?
Ετσι που προσπαθουμε να τα ρυθμισουμε ολα αναλογα με το τι θελουμε καθε φορα και μαλιστα πεφτουμε σε καταθλιψη και νευριαζουμε οταν κατι παει στραβα, δεν πιστευω οτι σκεφτομαστε καθολου ποσο αχαριστοι γινομαστε,ουτε σκεφτομαστε οτι πανω απο ολα εχουμε την υγεια μας,την οικογενεια μας και δυο τρεις πραγματικους φιλους που μας αγαπανε!
Μηπως τελικα ειμαστε πολυ πιο ευλογημενοι απ'οσο νομιζουμε?
Σπανια ευχαριστουμε τον θεο για αυτα που εχουμε.Θα νιωθαμε σιγουρα πολυ πιο καλα με τα στραβα της καθημερινοτητας μας αν το καναμε συχνοτερα. Εδω θα πουν καποιοι "εσυ φιλε θες καποιον να στηριζεσαι γιατι αισθανεσαι αδυναμος" και θα τους απαντησω οτι ΝΑΙ ειμαι αδυναμος.Εχω πολλα πραγματα για οποια ζηταω την βοηθεια του.Δεν πιστευω ομως γι'αυτο.
Κρατω την φραση "να προσευχεσαι σαν ολα να εξαρτωνται απο το Θεο και να προσπαθεις σαν ολα να εξαρτωνται απο σενα" !
Απο την αλλη μηπως μας βολευει η γκρινια και ζηταμε την επιβεβαιωση?
Περιεκτικα θα ελεγα... Αν δεν σταθεις στα δικα σου ποδια μην περιμενεις να σε στηριξουν οι αλλοι !
Καθομαι "φανερα κουρασμενος" απο το σημερινο μαθημα και το απογευματινο εργαστηριο πανω απο τον υπολογιστη με ενα ποτηρι γαλα και μπισκοτα για συντροφια μου.Η ειρωνια ειναι οτι οταν ημουν στην σχολη σκεφτομουν ποσο χαλια ειναι να εισαι φοιτητης και η δυσκολια των μαθηματων να σε αναγκαζει να σηκωνεσαι καθε πρωι και να στριμωχνεσαι σε τρενο και λεωφορειο.
Χρησιμοποιω απλα ενα παραδειγμα απο την δικη μου καθημερινοτητα για να συγκρινω την "δικαιολογημενη" κουραση μου με την εξαντληση των παιδιων εκεινων.
Και ρωταω...Ποσο απαιτητικοι και αχαριστοι γινομαστε καθε μερα? Εχουμε σκεφτει ποτε πως θα ηταν αν ημασταν εμεις στην θεση τους?
Εχω την εντυπωση (και θα μιλησω πλεον σε α ενικο) οτι εχω απαιτησεις απο τους αλλους σαν να γεννηθηκα καλυτερος η σαν να ειμαι τελοσπαντων καλυτερος χωρις να χρειαζεται να προσπαθω σε κατι.Οταν λεω καλυτερος αναφερομαι πνευματικα, πιο εξυπνος,με πιο δυναμικα χαρακτηριστικα!
Δεν νομιζω οτι χρειαζεται εξηγηση ομως οτι δεν γεννηθηκα ουτε καλυτερος ουτε πιο εξυπνος.Για ποιο λογο δηλαδη να ειναι "εμφυτο" σε μενα να θελω ολα να γινονται οπως θελω εγω?
Ετσι που προσπαθουμε να τα ρυθμισουμε ολα αναλογα με το τι θελουμε καθε φορα και μαλιστα πεφτουμε σε καταθλιψη και νευριαζουμε οταν κατι παει στραβα, δεν πιστευω οτι σκεφτομαστε καθολου ποσο αχαριστοι γινομαστε,ουτε σκεφτομαστε οτι πανω απο ολα εχουμε την υγεια μας,την οικογενεια μας και δυο τρεις πραγματικους φιλους που μας αγαπανε!
Μηπως τελικα ειμαστε πολυ πιο ευλογημενοι απ'οσο νομιζουμε?
Σπανια ευχαριστουμε τον θεο για αυτα που εχουμε.Θα νιωθαμε σιγουρα πολυ πιο καλα με τα στραβα της καθημερινοτητας μας αν το καναμε συχνοτερα. Εδω θα πουν καποιοι "εσυ φιλε θες καποιον να στηριζεσαι γιατι αισθανεσαι αδυναμος" και θα τους απαντησω οτι ΝΑΙ ειμαι αδυναμος.Εχω πολλα πραγματα για οποια ζηταω την βοηθεια του.Δεν πιστευω ομως γι'αυτο.
Κρατω την φραση "να προσευχεσαι σαν ολα να εξαρτωνται απο το Θεο και να προσπαθεις σαν ολα να εξαρτωνται απο σενα" !
Απο την αλλη μηπως μας βολευει η γκρινια και ζηταμε την επιβεβαιωση?
Περιεκτικα θα ελεγα... Αν δεν σταθεις στα δικα σου ποδια μην περιμενεις να σε στηριξουν οι αλλοι !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου