Το τέλος κι η αρχή

Πότε ξεπερνάς κάτι? Όταν σταματήσεις να το σκέφτεσαι, όταν σταματήσει να σε νοιάζει ή όταν μπορείς να ζήσεις με αυτό χωρίς η σκέψη να σε βασανίζει?
Καθέ άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά φυσικά. Για σένα μπορεί να αρκεί το πρώτο. Για εκείνον το δεύτερο και πάει λέγοντας. Περνάς φάσεις μέχρι να μπορέσεις να προχωρήσεις και να αντιμετωπίσεις την "ήττα" κατα πρόσωπο.
Πρώτα η άρνηση. Δεν παραδέχεσαι οτι έχει τελειώσει κάτι, ότι δεν πάει άλλο. Κι όταν πλέον αποδεχθείς αυτό, αρνείσαι να παραδεχτείς οτι πονάς. Ή οτι σε πειράζει τουλάχιστον. Δεύτερη φάση είναι τα πισογυρίσματα. Καθώς δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου τι θέλεις και τι όχι, κάνεις το κλασσικό λάθος του να ξαναγυρνάς στα παλιά. Νομίζεις οτι τα πράγματα θα φτιαξουν αλλά ξέρεις οτι είναι αδύνατο.
Αφού πάρεις και την κρυάδα του πισογυρίσματος έρχεται η αδυναμία. Αδυναμία να δεχθείς τα πάντα. Οτι πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω. Οτι τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Οτι η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την απολαύσεις!
Το στάδιο αυτό είναι και το πιο μεγάλο συνήθως σε χρονικό διάστημα. Πετάς ευκαιρίες τις οποίες μετά ζητάς αλλά δεν έρχονται. Χάνεις χρόνο τον οποίο θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις πολύ δημιουργικά. Το μετανιώνεις στην πορεία αλλά ξέρεις οτι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά.
Και στο τέλος έρχεται η  λύτρωση. Έρχεσαι σε ισορροπία με τον εαυτό και τα συναισθήματά σου. Νιώθεις καλά και φαίνεται.
Το αστείο είναι βέβαια να νιώθεις οτι περνάς τα στάδια σε fast forward. Πριν καλά καλά αρχίσει κάτι να τελειώνει. Εκεί τα συναισθήματα είναι προφανώς πολύ ήπια. Αλλά και πάλι είναι ενοχλητικό. Έχεις διαρκώς μια σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να βρίσκεσαι σε ισορροπία με τιν εαυτό σου. Όλα τα άλλα πάνε κι έρχονται.